صعود کارمند ایثارگر دانشگاه علوم پزشکی مشهد به قله 5137 متری آرارت در ترکیه
به گزارش روابط عمومی مدیریت امور شاهد و ایثارگر، کوهنوردی ورزشی است که سرما و گرما نمی شناسد و علاقه مندان به آن حتی در سرمای زیر صفر درجه هم دست از صعود نمی کشند و چه انفرادی و چه گروهی کوهنوردی را جزیی از زندگی خود قرارداده و تا جایی این ورزش را ادامه داده اند که سخت ترین قلل دنیا را نیز فتح کرده اند.
زهره ناطق که فرزند شهید معزز جنگ تحمیلی می باشد از کوهنوردان علاقه مند شاغل در دانشگاه علوم پزشکی مشهد است و مدتی است به صعود به قلل مختلف کشور و خارج کشور می پردازد وخستگی در کارش نیست.
او اخیرا به یکی از مهمترین قلل کشور ترکیه صعود کرده و با موفقیت از آن بازگشته است. زهره ناطق همچنین چندین کوه زیبا و سر به فلک کشیده ایران را صعود کرده و سفرهای زیادی به نقاط بکر و بی‌نظیر ایران و دنیا داشته است. او عاشقانه طبیعت را می‌پرستد. 12 سال است که به عنوان کمک پرستار در بیمارستان قائم (عج) مشهد مشغول به کار است و از دغدغه‌هایش می‌گوید تا بتوانیم با طبیعت و خودمان مهربان‌تر باشیم. در اینجا مصاحبه‌ای کوتاه با او در زمینه فعالیت هایش خواهیم داشت. با ما همراه شوید.
- از خودتان برایمان بگویید متولد چه سالی و در کجا هستید و ورزش کوهنوردی را از کی آغاز نمودید؟
به نام خداوند طبیعت نگار، بنده زهره ناطق هستم متولد اول تیر ماه 1356 فرزند شهید ابوالفضل ناطق در روستای دولت آباد در اطراف شهر مشهد به دنیا آمدم و مدت ۱۲ سال هست که در بیمارستان قائم مشغول انجام وظیفه می باشم.
- پدر شهیدتان در چه سالی و چه عملیاتی به شهادت نائل آمدند و آیا خاطره ای از ایشان در ذهن دارید؟
پدر من اسفند ۶۶ در جبهه ماووت به شهادت رسیدند بنده خاطرات زیادی از ایشان دارم چون ۱۰ سالم بود که ایشان به درجه شهادت نائل شدند
به یاد دارم که پدرم مرتبا به جبهه میرفتند و هر گاه که از جبهه برمی‌گشتند خاطرات خوشی را برای من رقم می زدند و آن دوران شیرین ترین لحظات زندگی من به حساب می آمد.
- آیا ایشان هم در زمان حیات اهل ورزش بودند؟
ایشان به صورت تخصصی ورزش را انجام نمی دادند اما اهل کوهنوردی بودند و با اینکه کوهنورد حرفه ای نبودند و لی خیلی خوب و چابک از کوه بالا می رفتند و معمولا در فصل بهار برای جمع آوری گیاهان دارویی و سبزی های معطر کوهی عازم کوه های اطراف روستای محل زندگی مان می شدند.
- شما گروهی اقدام به صعود می کنید یا انفرادی؟
معمولا گروهی صعود میکنم چون کوه به تنهایی مخصوصا برای بانوان خیلی خطرناک هست.
- اولین‌ها برای انسان همیشه در خاطره می‌ماند، اولین صعودتان را به یاد دارید؟
به یاد دارم یک روز صبح روز تعطیل که با خواهرم به منظور تفریح به کوههای اطراف مشهد (کوه پارک) رفته بودم به صورت اتفاقی به یک گروه کوهنوردی برخورد کردیم که فضای دوستانه و ورزشی آنها برای ما خیلی جالب بود از ایشان اجازه گرفتیم تا همراهشان باشیم و همین اتفاق جرقه ای شد که به صورت حرفه ای وارد این رشته بشوم و در حال حاضر ۲ سال هست که به صورت حرفه ای این رشته را ادامه می دهم.
- به کدام یک از قلل مرتفع صعود کرده‌اید؟
تازه ترین صعود من مربوط به قله آرارات در کشور ترکیه هست که در ۲۰ تیرماه ۱۴۰۲ و در بدترین شرایط جوی صعود کردم از بین ۳ تیم روسیه،آلمان و ایران تنها تیم ۳۶ نفره ما موفق به صعود در این شرایط آب و هوایی شد.
در شهریور ماه سال گذشته هم موفق به صعود بام ایران قله ی دماوند شدم و در طی این مدت 2 سال گذشته قله هایی مثل مرغدراز -قوچگر -جوز -چلیشاه-دوشاخ ومغان- کنگ-فلسکه -بینالود-یامان داغی... وقله های بلند شیرباد -شیرکوه یزد را نیز همراه با دوستان خود صعود نموده ام.
- ایستادن در یک قله مرتفع چه احساسی به شما می‌دهد؟ آیا کوهنوردی را در کاهش اضطراب مفید می دانید؟
احساس من در بربلندای قله غیر قابل وصف هست و در لحظه صعود واقعا دوست دارم فقط بنشینم و بر عظمت خداوند بنگرم . در قله ی کوه به هیچ چیزی فکر نمیکنم یعنی هیچ ناراحتی واضطراب و دلشوره به زندگی ندارم؛ آرام آرامم بدون کمترین احساس اضطراب و یا دلهره و احساس اینکه من اینقدر قوی هستم که میتوانم قله ای با این عظمت را صعود کنم و قدرتمندتر از گذشته جلو بروم به من انگیزه می دهد.
- هدف شما از کوهنوردی چیست و چه احساسی را در شما بیدار می‌کند؟
هدفم از کوهنوردی رسیدن به آرامش مطلق هست که خوشبختانه این احساس را تا حدود زیادی بدست می آورم.
- به نظر شما کوهنورد باید چه خصوصیاتی داشته باشد؟
به نظر بنده یک کوهنورد اول از همه باید روحیه ی همکاری و تواضع داشته باشد. کوچکترین حس تکبر، اول نابودی خود کوهنورد و بعد به خطر انداختن جان هم تیمی های خودش را در پی خواهد داشت بعد از این ویژگی، صبوری و سخت کوشی و استقامت هم از دیگر خصوصیات لازمه ی یک کوهنورد هست.
- و در پایان چه توصیه ای برای همکاران خود در دانشگاه دارید؟
در پایان به دوستان خودم بپیشنهاد می دهم همواره در لحظه زندگی کنند چرا که گذشته ها از دست رفته و آینده هم هر وقت رسید برایش می توان تصمیم گرفت و باید به اصطلاح بین گذشته و آینده دیواری آهنین بکشیم و حال روزگارمان را دریایم و بس ... چرا که همواره از لحظه ها میتوان بهترین استفاده ها را کرد و به یاری خداوند بهترین خاطرات را به ثبت رساند.
به امید روزهای خوش برای کلیه ی همکاران ارجمند